W następnym Bravo: Thomas I miłość.

Opis zdjęcia w prawym, górnym rogu:
1. Ławka przy wieży telewizyjnej w miejskim lasku w Koblencji  była wcześniej tajemnym miejscem spotkań Nory i Thomasa.

Gwiazdy w cztery oczy. Thomas Anders:
Wobec dziewcząt byłem nieśmiały.

Bravo: Byłeś prymusem?
Thomas: Nie, miałem raczej muzykę i pstro w głowie.
Bravo: Czy w waszym domu była muzyka?
Thomas: Nie. Mieliśmy wtedy sklep cioci Emmy, do którego co czwartek przychodzili przedstawiciele handlowi.
Ja uczyłem się śpiewać przebój Juliane Werdings: "Dzień, w którym zmarła Conny Kramer". Na Boże Narodzenie dostałem gitarę.
Więc usiadłem w odległości 10 metrów, palcem szarpnąłem dwa centymetry strun, i wyglądało to tak, jakbym grał.
Przedstawiciele uznali to za gigantyczne, jakbym co najmniej 5 lat grał na gitarze. Przez to mój ojciec, który jest burmistrzem Münstermaifeld, pozwolił mi zaśpiewać na bożonarodzeniowej imprezie: "Heidschi bumbeidschi" na czas jasełek.
Mój wujek, burmistrz sąsiedniej miejscowości, widział to i natychmiast zaangażował mnie na następny weekend.
Z okazji inauguracji hali wielofunkcyjnej przyjechał lokalny fotograf prasowy, który przesłuchiwał mnie cztery godziny.
Potem pojechał do Koblencji do dużego lokalu tanecznego i powiedział o mnie właścicielowi.
Tak doszło do mojego pierwszego występu na gali sylwestrowej.
Bravo: Czy miałeś silny dom rodzinny?
Thomas: Ujdzie. Podstawową regułą były stałe godziny posiłków, w niedziele w południe o dwunastej i wieczorami o piątej.
Nigdy się nie spóźniłem.
Bravo: Czy twoja mama chciała zrobić z twojej ukochanej gwiazdę?
Thomas: Nie, to nie prawda. Moi rodzice również i dla mnie nie usłali mojej drogi różami. Mój ojciec kładł rękę na kontraktach,
póki nie skończyłem 18 lat.
Bravo: Gdzie spędzałeś wakacje ze swoją rodziną?
Thomas: We Francji, gdzie moja ciotka Marianne mieszka bezpośrednio na wybrzeżu atlantyckim. Gigantyczna plaża.
W ostatnim roku byliśmy tam ja i Nora, jako miłośnicy kąpieli słonecznych i fani francuskiej kuchni.
Mój wujek Robert, Francuz, nocami zarzucał sam sieci na ryby. Każdego ranka chodziliśmy na targ na zakupy,
ponieważ uwielbiam melony, kupowaliśmy do tego świeżą bagietkę, szynkę i jogurt, wszystko pakowaliśmy do koszyka piknikowego
i zabieraliśmy ze sobą na plażę.
Bravo: Przeszkadza ci, że twoja żona jest wyższa od ciebie?
Thomas: Nie. To nie ma nic wspólnego z porozumieniem.
Bravo: Zabraniasz jej nosić wysokie obcasy?
Thomas: Nie. Ale mówię Norze, jeśli coś mi się nie podoba, np. to, że powinna pójść na leżak, gdy jest za blada itp.
Nie kłócimy się przy innych ludziach, przecież nie mieszkamy w buszu albo w epoce kamienia łupanego.
Bravo: Jakie rzeczy uważasz za małomiasteczkowe?
Thomas: Kiedy inni stawiają mi wymagania, teraz jesteś znany, teraz musisz się tak czy tak zachowywać,
nie biorąc pod uwagę, że nadal jestem człowiekiem. Lub gdy musisz się dopasować do społeczeństwa,
tak jak u nas tu w Koblencji. Lub gdy ktoś irytuje się różnicą naszego wzrostu, to uważam za małomiasteczkowe.
Lub to, że Nora i ja nigdy się nie rozstajemy, a najdłuższe trwało cztery godziny.
Wtedy Nora była chora, a ja musiałem coś przynieść z apteki. Zazwyczaj się nigdy bez niej nie ruszam.
Bravo: Od kiedy trzymacie się tak ściśle razem?
Thomas: Od początku, od ponad roku. Odkryliśmy, że razem jesteśmy nieziemsko silniejsi.
Uzupełniamy się tak perfekcyjnie, że nikt nie może nam razem zaszkodzić. Nikt nas nie rozdzieli.
Bravo: Czego brakuje Norze, a czego tobie?
Thomas: Pewności siebie, wyczucia biznesu i zdolności jak zachować się przy stole.
Bravo: A jaką cechę dołożyłbyś?
Thomas: Dyplomacja. Mam też dużą empatię wobec ludzi. Gdy komuś mówię, że jest całkiem dużym dupkiem,
mogę mu to logicznie wytłumaczyć tak, że w końcu jest o tym przekonany.
Bravo: jesteś pod pantoflem Nory?
Thomas: Nie, wiem dokładnie, jak się z nią zmierzyć.
Bravo: Dlaczego nosisz tak dużo biżuterii? Jako symbol statusu?
Thomas: Lubię biżuterię. Poza tym każda sztuka ma szczególne znaczenie. Krzyżyk sprezentowała mi dla przykładu Nora,
żeby nic mi się nie stało. Jako talizman.
 Bravo: Czy zakumplowałeś się z innymi uczniami śpiewu?
Thomas: No dobrze, na początku, z tego powodu: o Boże, jaki kicz i to przecież ostatni. Ale powiedziałem prosto i jasno,
że to przecież chcę robić i dokładnie wiem, czego chcę. Pewnie następnym razem będę się śmiał z tych,
którzy nie mają jeszcze pojęcia, co będą robić po maturze.
Bravo: Ale od trzech lat wleczesz się po dyskotekach jako piosenkarz kiczu.
Thomas: Wyrażenie: "kicz" uważam za co najmniej nieodpowiedni. Dopóki śpiewa się po niemiecku, to są "kicze",
szczególnie gdy pojawia się słowo: "miłość". To samo jest przy angielskich.
Bravo: Często biorą cię za dziewczynę?
Thomas: Tak, przy budce z frytkami ostatnio jeden do mnie powiedział: "E, panienko! Byłem chyba przed panią."
Bravo: Czy jesteś ukrytym geyem?
Thomas: Nie. Nigdy nie byłem i na pewno nie stanę się. To, że niektórzy tak sądzą, to przez to, że jestem nie za duży,
niezbyt silnie zbudowany, mam żeńskie rysy twarzy, długie włosy i stawiam na biżuterię oraz ekstrawaganckie gadżety.
Nie można się bronić przed oszczerstwami i nie niszczy to mojej nieśmiałości.
Bravo: Czy ktoś już do ciebie powiedział: "przebojowy kudłacz"?
Thomas: Tak, to się zdarza częściej. To jest również to, czego u fanów nie rozumiem.
Jestem tolerancyjnym człowiekiem, ale dużo młodzieży dzisiaj jest nietolerancyjna. Nie żądam od nikogo, by kupował moją płytę śpiewaną po niemiecku. Uważam więc, że jest to prymitywne wyrażać się: "niemiecki to szajs" albo "jesteś typem szajsu".
To jest totalnie frajerskie. Wiele ludzi jest gotowych na hit. Ja chcę moją muzyką uszczęśliwiać, a nie przenosić świat na ramionach.
Bravo: Która płyta nagrana jako Thomas Anders była twoją szczęśliwą?
Thomas: To była: "O czym więc marzysz?" ze sprzedażą 30.000 singli.
Bravo: Czy nie jesteś trochę zazdrosny o ludzi, o to, że Herbert Grönemeyer sam pisze swoje piosenki?
Thomas: Też to robię, ale nie jestem jeszcze tak daleko. Leżą jeszcze w szufladzie. Co bym z tego miał, gdybym nagle teraz wszedł
z moimi piosenkami, tylko z tym, że są z moim nazwiskiem pod spodem? Już sobie dosyć karku nałamałem
i Nino również nałamie, kiedy chce wszystko pisać sam. Bzdura. Dieter ma dużo większe doświadczenie w pisaniu piosenek.
Bravo: Którego piosenkarza śpiewającego po niemiecku uważasz za niesamowitego?
Thomas: Gitte.
Bravo: Masz ulubiony program telewizyjny?
Thomas: Wcześniej był to: "Dom przy Eaton Place", bo był taki szlachetny i grzeczny. Albo "Rodzina Partridge" z Davidem Cassidy.
Bravo: Chodzisz często do kina?
Thomas: Tak. Najczęściej na wesołe filmy jak: "Zwariowany Hotel Na Plaży" lub "Akademia Policyjna",
która całkowicie rozkłada mnie ze śmiechu. Zagłady i mroku jest wystarczająco dość. "Super Nosy" uważam za gigantyczne.
Moim ulubionym aktorem jest Richard Gere. Widziałem z nim wszystkie filmy.
Bravo: Jesteś wierny.
Thomas: Tak, absolutnie. To jest dobre, gdy człowiek znajdzie jedną osobę, której może być wierny.
Przecież człowiek potrzebuje, aby się partnerstwo utrzymało. Nie sądzę, by bieganie po imprezach i wyrywanie kobiet było fajne.
Bravo: A jesteś zazdrosny?
Thomas: Nie o każdego, tylko o tych, którymi interesuje się Nora. Pyta mnie zawsze: "Czy on nie jest wspaniały?",
a ja odpowiadam: "Popatrz na te wielkie uszy..."
Bravo: Kiedy ostatni raz wpadłeś w furię?
Thomas: Gdy Nora wpadła na pomysł, aby nagrać nowy tekst na naszej sekretarce automatycznej.
Pierwsze pół godziny było nawet zabawnie, kiedy chyba z tysiąc razy się przejęzyczyłem,
a na koniec nie mogłem sobie przypomnieć własnego numeru telefonu. Drugie pół godziny potrzebowaliśmy, aż mi minie
i Nora zamknęła się w kuchni. Trochę gwałtownie podszedłem do drzwi i szyba w jednym momencie była roztrzaskana.
To był jedyny raz, ponieważ zwykle wszystkie konflikty rozwiązuję rozmową.
Bravo: Wierzysz w Boga?
Thomas: Tak. Również się modłę. Ostatnio w grudniu zanim zmarła matka Nory, o to, żeby wyzdrowiała.
Bravo: Czasami siedzisz w jury wyborów miss. Co o nich myślisz?
Thomas: Dla mnie byłoby to trochę zawstydzające, gdybym był dziewczyną, i nie rozumiem dziewcząt, które mają nadzieję
od tego zacząć karierę. Coś takiego nigdy nie działa. Z popularnych wyborów miss nie będzie żadnej nowej Brooke Shields.
Bravo: Czy jest coś jeszcze w twoim życiu, czego żałujesz i nigdy więcej tego byś nie zrobił?
Thomas: To była rzecz związana z naszym wpadkiem na autostradzie, w czasie którego na szczęście nie zostaliśmy ranni.
To była dla mnie duża nauczka. Gdy teraz muszę być szybko na lotnisku, jadę mimo to powoli i lecę być może
późniejszym samolotem, nawet gdyby na mnie czekało dziesięciu ludzi w Hamburgu lub Monachium.
Bravo: Jaka zabawka była twoją ulubioną, gdy byłeś dzieckiem?
Thomas: Naprawdę mam to powiedzieć? - więc, to były lalki. Lalki Barbie z długimi włosami. Mogłem się nimi godzinami bawić.
Nasz lekarz zawsze mówił, że będzie ze mnie troskliwy ojciec rodziny.
Bravo: Jakiej muzyki słuchasz prywatnie?
Thomas: Barry Manilow naturalnie i Alison Moyet.
Bravo: Byłeś bardzo nieśmiały wcześniej wobec dziewcząt. Co zrobiłeś z tą nieśmiałością?
Thomas: Nie możesz nigdy powiedzieć: "Źle wyglądam" lub "Nie wyszlo mi" lub "Jestem słabszy od innych".
Musisz powiedzieć co najmniej: "Jestem dość dobry" i "Ktoś mówi mi wtedy, że ten drugi się nie boi".
Podczas moich pierwszych występów też się bałem, dopóki ktoś mi nie powiedział: wyobraź sobie,
że cała publiczność jest w gatkach. To działa. To są prawdziwe kobiety i mężczyźni, którzy wszyscy wyglądają tak samo,
gdy nie jesteś umalowany i zrobiony. Również gwiazda pop rano wygląda wygnieciona i musi umyć zęby.
To nie jest dla nikogo nic szczególnego. Więc po co mieć zahamowania?

Opis zdjęć.
Po lewej, u góry:
1. Thomas Anders podczas rozmowy z redaktorką Bravo - Inge Czygan.
Na środku:
2. Modern Talking: producent Dieter Bohlen (po lewej) napisał hit: "You're my Heart, You're my Soul". Odkrył Thomasa Andersa z jego miękkim głosem jako idealnego piosenkarza dla piosenki.

Tłumaczyła Małgorzata Tylińska-Góral